ISA HOES (1967) is actrice, ondernemer en schrijver van boeken als ‘Hoe ouder hoemooier, de tweede helft te lijf.’ Met haar grote liefde Antonie Kamerling heeft ze twee kinderen. Over hun leven samen en zijn zelfdoding in 2010 schreef ze het boek‘Toen ik je zag.’ Met Tamara Swart ,initiatiefnemer van Mental Health Art Tourpraat zij over veerkracht en hoe je ander skunt leren kijken.

 

Goeie genen
Ik heb mazzel met mijn genen. Ik ben positief ingesteld en kan heel erg genieten van de kleine dingen in het leven. Mooie kunst, de warmte van de zon, een bloem die uitkomt. Ik was ook degene die Antonie altijd wilde helpen door te zeggen: ‘Het leven is wèl leuk.’Maar dat kan je helemaal niet zeggen tegen iemand die depressief is. Dat wist ik toen nog niet. Nu zou ik dat nooit meer doen. Mensen met een depressie hebben iets heel anders nodig. Als ik nu mensen ontmoet met een depressieve partner dan denk ik: ‘Wat erg voor jullie allebei.’ Ik heb me nooit gerealiseerd hoe erg het was voor mij. Gelukkig maar.

 

Antonie
Ik zocht hulp voor Antonie. Hij had kort ervoor een poging gedaan en ik kon niet meer vertrouwen op ons. Via de huisarts werden we doorverwezen naar de crisisdienst. Het was weekend. We moesten eerst hulp zoeken in onze ‘inner circle’ en dan konden we maandag weer bellen. Ik dacht dat ze hem zouden opnemen maar ik nam hem weer mee naar huis. Dat was ontzettend zwaar en eenzaam. Die maandag zaten we bij een psychiater die medicijnen voorschreef met de kanttekening dat het wel een half jaar kon duren voor hij daar iets van zou merken. Anderhalve week later was hij dood. Die verstikkende, onmachtige situatie. Het trof mij diep. Tegen beter weten in had ik een rotsvast vertrouwen dat het goed zou komen. Ik dacht wij worden samen oud.’ Antonie was niet zomaar mijn man maar mijn grote liefde. Ik denk dat hij daar boven denkt: ‘Ik heb iets heel stoms gedaan, dit had ik niet moeten doen. Ik had moeten blijven om met haar verder te gaan.’ Ik zie nu in dat mensen heel goed zijn in dingen verstoppen.

 

Hulp
Ik denk altijd: ‘Laat ik maar sterk zijn want als ik val…’ Maar wie vangt mij op als ik het niet meer weet? Ik kan mijn kinderen er niet mee belasten. Na Antonies dood heb ik hulp gezocht. Ik was kwetsbaar. Ik zou maar een paar keer gaan praten maar ik ben drie jaar gebleven. Ik kwam er tijdens de therapie achter dat dat positieve gewoon in mij zit. Het is niet minder geworden, het wordt zelfs meer. Ik vond het proces waarin ik zat mooi om te zien. Op een gegeven ga je afbouwen en dan blijkt dat je het alleen kan. Ik ben door alles krachtiger en sterker geworden. 

 

Blauwdruk
Jezelf leren kennen is heel belangrijk. Het gaat om je eigen blauwdruk. Zoals ik ben opgevoed is er helemaal niet gekeken naar wie ik ben. Eén van de belangrijkste lessen die ik mijn kinderen doorgeef is ‘wees uniek’ want dat maakt je zo leuk. Ik snap dat mensen bij een groep willen horen maar je moet jezelf ook afvragen: past dat wel bij mij? Ik zie de wereld als een grote kralenketting en ik ben daar een kraaltje van en jij ook. We zijn verantwoordelijk voor elkaar, anders gaat de ketting kapot.

 

Rolmodel
Steun vind ik bij mijn kinderen, mijn broer en een paar goede vrienden. Vroeger had ik veel mensen om me heen maar ik vraag me steeds vaker af of ik die wel nodig heb.’ Het leidt af. Dan denk ik: ‘O, die heb ik al heel lang niet gezien’ of ‘Die moet ik nog een app sturen.’ Ik heb er niet meer zo’n behoefte aan. Soms moet je je eigen pad bewandelen en daar hoort meer of minder contact met bepaalde mensen ook bij.

 

Keerpunt
Ik sta op een punt in mijn leven dat ik alleen nog maar dingen wil doen waar ik ‘op aan ga.’ Of dat voor geld is of voor een goed doel, dat maakt me niet uit. Ik wil mijn steentje bijdragen aan projecten waar mijn hart ligt. Zo heb ik samen met Merlijn een boek geschreven over rouw. Het proces van schrijven kwam samen met de verhuizing naar mijn nieuwe huis. Ik was ontzettend moe maar ik realiseer me, dat ben ik eigenlijk al elf jaar.